Weronika Sherborne (28.07.1922-18.09.1990) mieszkała i pracowała w Wielkiej Brytanii, swoją edukację rozpoczęła w College’u w Bedford, na Wydziale Wychowania Fizycznego, jako nauczyciel wychowania fizycznego i tańca. Pierwszą pracę podjęła w szkole dla kobiet Cheltenham Ladies Collegew Gloucestershire, gdzie pracowała przez trzy lata, jednak to edukacja w Bedford, gdzie po raz pierwszy spotkała Rudolfa Labana, była doświadczeniem, które miało zasadniczy wpływ na jej życie zawodowe. Dwa dni, które zainicjowały lata studiowania oraz pracy pod kierownictwem Labana, wywarły nadrzędny wpływ i były inspiracją dla przyszłej pracy W. Sherborne, co sama niejednokrotnie podkreślała.
Podstawy Ruchu Rozwijającego oparte są na zasadach teorii stworzonej przez Labana. „To czego uczę oparte jest na teorii i analizie ruchu Rudolfa Labana”-mówiła Sherborne. Nazwa metody – Ruch Rozwijający – odzwierciedla jej główne założenia, a mianowicie rozwijanie za pomocą ruchu świadomości własnego ciała i otaczającej nas przestrzeni, usprawnianie ruchowe , dzielenie przestrzeni z innymi osobami oraz nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu za pomocą ruchu i dotyku. Innym terminem używanym przez Weronikę Sherborne dla Ruchu Rozwijającego, była nazwa „budowanie relacji w zabawie”.
W trakcie pracy, Sherborne zaczęła odkrywać ogromny wpływ metody nie tylko na dzieci, ale także na dorosłych, biorących udział w aktywnościach ruchowych. Rozwój wrażliwości, rozumienia drugiej osoby, wzajemnego zaufania i poczucia bezpieczeństwa wśród wszystkich uczestników sesji stał się nadrzędnym elementem w jej pracy.
W nieopublikowanym artykule, obecnie znajdującym się w archiwach Fundacji Sherborne UK,
W. Sherborne pisze: „[…] ważne jest, aby ruch spostrzegany był jako doświadczenie fizyczne, a nie mechaniczne ćwiczenie. Powinniśmy się zaangażować tak mocno, jak tylko jesteśmy w stanie, inaczej aktywności będą sztuczne, a ich znaczenie niewielkie lub nikłe”. (Sherborne 2001)
Po upływie wielu lat, od publikacji jej książki w 1990 roku do chwili obecnej – metoda została zaadaptowana w wielu innych dziedzinach poza edukacją, dla potrzeb której Sherborne ją tworzyła
i znajduje coraz to nowsze zastosowanie, realizując wiele nowych zadań. W ciągu kilkunastu lat stała się
w Polsce metodą stosowaną powszechnie podczas zajęć z dziećmi, stosowana jest przede wszystkim w celu wspomagania rozwoju psychoruchowego dzieci oraz w terapii osób niepełnosprawnych intelektualnie
i fizycznie, jednak możliwości korzystania z niej są nieograniczone.
Cyndi Hill w książce „Komunikacja poprzez ruch” zaznacza, że stosowanie metody Weroniki Sherborne jest stosunkowo łatwe, a jej istota prosta, ale w aspekcie emocjonalno-społecznym ma ona wielki wpływ na uczestników i przynosi pozytywne korzyści, jak sama Weronika Sherborne napisała we wstępie do swojej książki: „Aktywności, opisane w tej książce, należy traktować raczej jako „doświadczenia”, a nie „ćwiczenia”, ponieważ mają one zarówno wymiar fizyczny jak i psychologiczny”. (Sherborne, 2001, s. XIV)
Metoda RR to wykorzystanie prostych aktywności, dostępnych dla każdego, niewymagających żadnych umiejętności fizycznych ani technik ruchu. Bazują na ruchach jakie dziecko wykonuje w trakcie swojego prawidłowego rozwoju. Balansowanie, turlanie, ślizganie, kręcenie się, zginanie, chodzenie, skakanie, bieganie-czasami wykonywane samodzielnie, a czasami z partnerem czy w grupie-tworzą podstawę „repertuaru ruchu” Sherborne.
Jak pisze Cyndi Hill, to nie ruch sam w sobie stanowił główny punkt zainteresowania Sherborne. Podstawę jej myślenia, filozofii i praktyki stanowił sposób poruszania się dziecka: – jak się porusza, – jak odnajduje się w otoczeniu, – jak wchodzi w interakcje z innymi, – co czuje i co myśli o sobie, – jak według niego postrzegają je inni, – jak reaguje na inne osoby, z którymi dzieli czas i przestrzeń, – jak inni reagują na nie, – rozwój pozytywnego postrzegania samego siebie i wzrost poczucia własnej wartości, – budowanie zaufania do siebie i innych.
Weronika pisała: „Na podstawie doświadczeń i obserwacji ruchu ludzkiego, doszłam do wniosku, że wszystkie dzieci mają dwie podstawowe potrzeby: pragną czuć się dobrze we własnym ciele „jakw domu”, czyli umieć w pełni nad nim panować, po drugie odczuwają potrzebę nawiązywania kontaktów z innymi”. (Sherborne, 2001, s. XIII). Dzieci podczas ćwiczeń metodą Ruchu Rozwijającego doświadczają, co to znaczy czuć się dobrze we własnym ciele, poznają siebie, swoje możliwości i ograniczenia, poznają innych, nawiązują kontakty, uczą się aktywnego i twórczego życia.
Sfery, na które Ruch Rozwijający ma wpływ:
- wzrost poczucia własnej wartości i pozytywnego obrazu samego siebie
- pewność siebie
- poczucie tożsamości
- zaufanie do innych i do siebie
- altruizm i wrażliwość
- pozytywne relacje
- bezpieczeństwo emocjonalne
- kreatywność
- współtworzenie i przebywanie w atmosferze zabawy, relaksu, bez osądzania.
Stosowanie metody W. Sherborne pozwala również na:
- odkrycie fizycznych ograniczeń
- pogodzenie się z ograniczeniami
- badanie i rozwój pewności siebie, pozwalający na poruszanie się w przestrzeni
- rozwój umiejętności koncentracji uwagi
- rozwój umiejętności interpersonalnych
- lepsze rozumienie zachowań i interakcji społecznych
- wzbogacenie umiejętności komunikowania się
W metodzie Sherborne wyróżniamy kilka kategorii ćwiczeń:
- ćwiczenia prowadzące do poznania siebie i własnego ciała (świadomość własnej osoby, ciała)
- ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i budować poczucie bezpieczeństwa w swoim otoczeniu (świadomość przestrzeni)
- ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu oraz współpracę z partnerem i grupą (świadomość innych osób i kontakt z nimi):
– oparte na relacji „z”
– oparte na relacji „przeciwko”
– oparte na relacji „razem”
- ćwiczenia twórcze
Udział w zajęciach prowadzonych Metodą Ruchu Rozwijającego wpływa stymulująco na rozwój emocjonalny, społeczny i poznawczy dziecka, co potwierdzają badania prowadzone głównie na Uniwersytecie Gdańskim. (Bogdanowicz, Kasica, 2003)
Opracowała Ewa Kałuża wychowawca grupy 2.